Do najczęstszych objawów choroby należy uczucie parcia na pęcherz moczowy, częste i bolesne oddawanie małych ich ilości oraz ból cewki moczowej i jej pieczenie. Mocz najczęściej nie zmienia koloru, ale zdarza się, że może być podbarwiony krwią. Zapaleniu pęcherza towarzyszą również: nerwowość, drażliwość, złe samopoczucie, a czasem gorączka. U prawie u 50% chorych objawy w ogóle nie występują (najczęściej zdarza się to u mężczyzn), co może doprowadzić do groźnych następstw. U kobiet bezobjawowe zakażenie cewki moczowej przenosi się dalej, powodując zapalenie narządów miednicy mniejszej. Konsekwencją nieleczonego zapalenia są zrosty w jajowodach i często niepłodność. U mężczyzn może dojść do zwężenia cewki moczowej, zapalenia prostaty, zapalenia najądrza i niepłodności. Przy zapaleniu rzeżączkowym u kobiet dodatkowo występuje zaczerwienienie i obrzęk narządów płciowych oraz wystąpienie upławów, natomiast u mężczyzn pojawia się ropny wyciek z cewki moczowej, zaczerwienienie, obrzęki i bolesne wzwody.
Zapalenie cewki moczowej może być ostre lub przewlekłe. Sprzyjają mu: brak higieny, uszkodzenia mechaniczne (np. wywołane cewnikowaniem czy masturbacją) oraz cukrzyca. Kobiety częściej skarżą się na choroby układu moczowego, ponieważ ich cewka jest dużo krótsza niż u mężczyzn i położona w bliskim sąsiedztwie przedsionka pochwy oraz okolicy odbytu – dużo łatwiej dochodzi zatem do infekcji. U pań najczęściej bakterie przenoszone są podczas stosunku płciowego (dlatego lekarze zalecają, aby po każdym zbliżeniu oddać mocz i umyć narządy płciowe). U panów zapalenie cewki moczowej może wystąpić po stosunku, jeśli dojdzie do podrażnienia mechanicznego (tzw. ostry seks) lub chemicznego (wywołanego plemnikobójczymi środkami chemicznymi, stosowanymi przez partnerkę). Może też towarzyszyć owrzodzeniom członka i chorobie gruczołu krokowego (prostaty).
Ze względu na rodzaj bakterii, które są przyczyną zapalenia cewki moczowej, naukowcy podzielili zapalenia na dwa rodzaje: swoiste oraz nieswoiste. Zakażenie swoiste wywołuje dwoinka rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae), przenoszona drogą płciową, przedstawiona powyżej. Należy ona do grupy gronkowców. Poza rzeżączką i zapaleniem pęcherza stanowi również przyczynę poważnego zapalenia spojówek u noworodków (do zakażenia dochodzi podczas porodu), które może doprowadzić do ślepoty. Zapalenia nieswoiste mogą wystąpić na skutek zakażenia innymi bakteriami, pierwotniakami, np. Trichomonas vaginalis (rzęsistkiem pochwowym), grzybami, np. Candida albicans, czy wirusami, np. wirusem opryszczki. Bakteriami, które mogą wywołać zapalenie pęcherza są np. Chlamydia trachomatis (najczęściej), Gardnerella vaginalis, Mycoplazma hominis, czy Ureaplasma urealyticum. Zakażenie bakterią Chlamydia trachomatis może być bardzo niebezpieczne dla kobiet. Powoduje m.in. ropne zapalenie szyjki macicy oraz narządów miednicy mniejszej, stanowiąc częstą przyczynę bezpłodności. U mężczyzn wywołuje zapalenie najądrzy i gruczołu krokowego. U niemowląt jest częstą przyczyną zapalenia płuc i spojówek. Może też spowodować obniżenie odporności, zapalenie stawów, czy choroby układu nerwowego. Stanowi główną przyczynę ślepoty na świecie (wywołuje jaglicę).
Kiedy pojawią się pierwsze objawy choroby i odpowiednio szybko na nie zareagujemy, może okazać się, że wizyta u lekarza nie będzie potrzebna. Konieczne jest jednak zastosowanie leków o działaniu przeciwzapalnym (np. z furaginą) – aby zabić chorobę w zarodku i nie dopuścić do rozszerzenia się zakażenia. Leki te dostępne są obecnie w każdej aptece bez recepty. Stosowanie probiotyków uzupełnia florę bakteryjną organizmu i wzmacnia układ odpornościowy, pomagając mu zwalczyć infekcję. Przy zakażeniach dróg moczowych należy pić minimum 3 litry płynów dziennie, co przyspiesza wypłukiwanie bakterii. Najlepiej stosować wodę z dodatkiem soku z cytryny, czarnej porzeczki, granatu, czy żurawiny (owoce te, dzięki dużej zawartości witaminy C hamują namnażanie się bakterii). Niewskazane jest picie czarnej herbaty, kawy i alkoholu, ponieważ napoje te podrażniają pęcherz moczowy. Wskazane są natomiast zioła działające moczopędnie, przeciwzapalnie i łagodzące objawy infekcji. Należą do nich np. pokrzywa, mniszek, bratek, nagietek oraz gotowe mieszanki typu. W aptekach dostępne są również preparaty ziołowe w tabletkach. Pomocne może być również nagrzewanie podbrzusza i utrzymywanie go przez dłuższy czas w cieple, ponieważ wyższa temperatura poprawia ukrwienie błon śluzowych i przyspiesza leczenie (najlepiej przyłożyć termofor lub poduszkę elektryczną i przykryć się kołdrą). Bardzo dobre efekty uzyskuje się ponadto dzięki stosowaniu nasiadówek z ziół rumianku, nawłoci, krwawnika i szałwii. Można też użyć gotowych mieszanek. Jeśli objawy choroby nie ustąpią po upływie 3 dni lub pojawi się gorączka, ból w okolicy nerek, czy upławy i krew, należy bezwzględnie udać się do lekarza.
Po pierwsze należy wykluczyć zakażenie rzeżączką. Najczęściej stosowaną i najprostszą metodą jest badanie mikroskopowe wymazu pobranego z cewki moczowej. Bardzo dobrze, jeśli przed leczeniem zostanie wykonana analiza moczu (pobranego z początkowej fazy strumienia) wraz z posiewem i antybiogramem. Na tej podstawie lekarz zleci odpowiednią i skuteczną terapię, najczęściej antybiotykową. Ważne jest, aby doprowadzić ją do samego końca i nie przerywać, kiedy ustąpią dolegliwości, aby nie doszło do przykrych komplikacji. Podstawową zasadą w leczeniu zapalenia cewki moczowej jest przebadanie obojga partnerów (często o istniejącej chorobie mężczyzna dowiaduje się dopiero po wykonaniu badania) i powstrzymanie się od współżycia na czas kuracji. Ponieważ na analizę bakteriologiczną moczu czeka się kilka dni, a na antybiogram – kilkanaście, w prostych przypadkach lekarz często sam decyduje o zastosowaniu odpowiedniego antybiotyku, którym jest zazwyczaj azytromycyna. Przy zdiagnozowanym zapaleniu wywołanym dwoinką rzeżączki stosuje się fluorochinolon (ciprofloksacynę) lub ofloksacynę. Podczas infekcji Chlamydia trachomatis podaje się ofloksacynę lub ceftriakson. Przy zakażeniu układu moczowego bakteriami nietypowymi stosuje się doksycyklinę, azytromycynę, erytromycynę lub ofloksacynę. Po zakończeniu kuracji należy ponownie wykonać analizę moczu, aby upewnić się, czy leczenie było skuteczne. Jak zawsze po zakończeniu antybiotykoterapii warto sięgnąć po probiotyk, który pozwoli szybko odbudować naturalną florę bakteryjną.
Higiena osobista, przyjmowanie probiotyków oraz picie soku z żurawiny to najlepsze metody, aby ustrzec się przed infekcjami układu moczowego.
*W badaniach in vitro potwierdzono gatunkowo swoistą oporność pałeczek Lactobacillus rhamnosus 573 na kotrimoksazol i metronidazol, dlatego Lactovaginal można stosować w trakcie leczenia tymi lekami.
Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowania oraz informacje dotyczące stosowania produktu leczniczego, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu.
