Estrogeny a atrofia pochwy
Atrofia pochwy związana jest z obniżeniem poziomu estrogenów w organizmie w okresie menopauzalnym. Estrogeny to hormony odpowiedzialne za prawidłowe ukrwienie nabłonka pochwy i za zapewnienie jej odpowiedniego nawilżenia. Dzięki nim wagina jest bardziej elastyczna. Stąd też cierpiące z powodu atrofii panie odczuwają suchość, swędzenie i pieczenie miejsc intymnych.
Pacjentki, u których rozpoznaje się zanikowe zapalenie pochwy, skarżą się zwykle na szereg nieprzyjemnych dolegliwości. Najczęstsze to: uczucie suchości pochwy (występuje u 30% pacjentek), pieczenie lub swędzenie okolic intymnych, nieprawidłowe upławy, ból w trakcie współżycia, obniżenie elastyczności i ścian napięcia pochwy, krwawienie lub plamienie po stosunku, podrażnienie pochwy oraz sromu. Niektórzy specjaliści twierdzą, że objawów atrofii doświadcza aż połowa wszystkich kobiet po menopauzie! Niestety, wiele z nich nie podejmuje leczenia, przez co trudno jest uzyskać dokładne dane.
Atrofia pochwy najczęściej dotyka kobiet po menopauzie, dlatego nazywa się ją również starczym zapaleniem pochwy. Obejmuje szereg dolegliwości i wbrew swej nazwie nie oznacza nagłego zaniknięcia pochwy. Najczęściej dochodzi do niej wskutek obniżenia poziomu estrogenu. Zmniejsza się wówczas grubość nabłonka wyściełającego pochwę, a w efekcie występują przykre objawy: świąd, pieczenie czy ból podczas stosunku. Zmiany w pochwie zachodzą jednak nie tylko wskutek menopauzy. Czynników, które mogą je wywoływać jest więcej. Należą do nich m.in. karmienie piersią, chemioterapia, radioterapia, terapia hormonalna stosowana w leczeniu raka piersi czy usunięcie jajników. Na zanik pochwy narażone są więc wszystkie panie, w których organizmie zaszły zmiany znaczne zmiany hormonalne – doszło do obniżenia poziomu estrogenu.
Najczęściej stosowaną metodą leczenia zanikowego zapalenia pochwy jest estrogenoterpia, a więc uzupełnienie brakujących w organizmie hormonów. Estrogeny stosuje się ogólnoustrojowo bądź miejscowo. W tym drugim przypadku lekarz zaleca pacjentce stosowanie pierścieni dopochwowych, maści, kremów i globulek dopochwowych. Ich zadaniem jest zmniejszenie odczuwania nieprzyjemnych dolegliwości i umożliwienie pacjentce normalnego funkcjonowania. Terapia ogólnoustrojowa polega natomiast na hormonalnej terapii zastępczej (HTZ), a więc na przyjmowaniu odpowiednio dobranych hormonów.
Oprócz zaleconego przez lekarza sposobu leczenia, warto wspomóc terapię naturalnymi sposobami! Najlepszym jest seks, dzięki któremu pochwa jest lepiej nawilżona i ukrwiona. To oczywiście nie koniec jego zalet – seks doskonale relaksuje, uwalnia stres, poprawia samopoczucie i minimalizuje ryzyko wystąpienia innych objawów atrofii. Chcąc ich uniknąć należy również zrezygnować z palenia papierosów i nosić przewiewną, luźną bieliznę z naturalnych tkanin. Jeśli z powodu nadmiernej suchości pochwy, seks staje bolesny, warto sięgnąć po dostępne bez recepty lubrykanty, które nie tylko wyeliminują dyskomfort, ale także urozmaicą życie erotyczne i spotęgują doznania.
Dystrofia pochwy polega na stopniowym zmniejszaniu się objętości tkanek okolic intymnych. Schorzenie to dotyka zwykle kobiet po okresie menopauzy i prowadzi do atroficznego zapalenia pochwy. Dystrofia polega na zaburzeniach odżywiania tkanek, które w konsekwencji prowadzą do zmian zwyrodnieniowych. Podobnie jak atrofia, związana jest ze zmniejszona syntezą estrogenów w organizmie. Dystrofia uznawana jest za poważną zmianę histopatologiczną. Wyróżniamy dystrofię hiperplastyczną, atroficzną i mieszaną. Ta pierwsza wiąże się przede wszystkim z pogrubieniem i zrogowaceniem skóry sromu. Niekiedy występuje obrzęk sromu, a pacjentka odczuwa uporczywy świąd. Atroficzna dystrofia nazywana jest również marskością sromu. Charakteryzuje się zanikiem skóry sromu oraz jej pergaminową, pękającą powierzchnią. Dystrofie pochwy, choć nie są stanami przedrakowymi, wymagają leczenia. Mogą bowiem predestynować do wystąpienia raka sromu.
Choć wystąpienie zanikowego zapalenia pochwy oraz jej dystrofii wiąże się przede wszystkim z wiekiem i czynnością jajników, istnieją czynniki, które mogą zwiększać ryzyko choroby. Przede wszystkim narażone są na nią kobiety, które palą papierosy – palenie upośledzenia krążenie krwi, uniemożliwiając dostarczenie do tkanek odpowiedniej ilości tlenu. Co więcej, kobiety palące w mniejszym stopniu reagują na terapię estrogenową. Badania wykazały również, że z powodu atrofii częściej cierpią kobiety, które nigdy nie rodziły dzieci.
Zanikowe zapalenie pochwy to dolegliwość, której nie wolno lekceważyć! W przypadku wystąpienia jej objawów należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem ginekologiem. Dzięki wdrożeniu odpowiedniego leczenia, ryzyko ewentualnych, groźnych powikłań jest znacznie mniejsze, a pacjentka cieszyć się może zdrowiem i dobrym samopoczuciem.
*W badaniach in vitro potwierdzono gatunkowo swoistą oporność pałeczek Lactobacillus rhamnosus 573 na kotrimoksazol i metronidazol, dlatego Lactovaginal można stosować w trakcie leczenia tymi lekami.
Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowania oraz informacje dotyczące stosowania produktu leczniczego, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu.
